Yogjakarta - Soerabaja

Reisverslag 30 april
Vandaag de grote dag, we gaan naar Soerabaja. We merken aan Moeders toch wat spanning.
Wij hebben op ons gemakje ontbeten, want de trein Argo Wilis naar Soerabaja vertrekt naar Soerabaja om 14:00 uur. Moeders is na het ontbijt voor een speciale gezichtsmassage gegaan en Marian is nog aan het zwembad gaan chillen. Ondertussen heb ik de wajangpoppen uit elkaar gehaald en stevig verpakt met hulp van de conciërge, zodat we ze zorgeloos kunnen meenemen.

Om 12:30 zijn wij met een taxi naar het station vertrokken. Het was een ritje van nog geen 10 minuten. De kruiers kwamen meteen weer op ons toe en droegen de koffers naar de wachtruimte.
Daar hebben we bijna twee uur moeten wachten want de trein was te laat. De kruiers wilden nog geen geld. Ze wilden pas geld hebben als ze de koffers in de trein hadden gezet. Om 14:35 kwam de trein en de kruiers kwamen de koffers ophalen. Ondertussen was er een regenbui losgebarsten en plensde het van je welste. Nadat de trein op gang was gekomen kwamen er continu stewardessen en stewards langs met etenswaren en Moeders kon uiteindelijk de verleiding niet weerstaan. Ze bestelde Bakso (soep met gehaktballen, tahoe en mie). De trein was druk en moest in een paar plaatsen waaronder Solo stoppen, maar de machinist heeft de verloren tijd onderweg ingehaald. Op schema kwamen wij om 19:00 uur ’s avonds in het donker aan op station Gubeng, Soerabaja. Het was voor Moeders een emotioneel moment om na 52 jaar weer terug te zijn in de stad waar je geboren en getogen bent. Wij, met de taxi, naar het voormalig Oranje hotel. Dit hotel heet nu hotel Majapahit en heeft een belangrijke rol gespeeld in de Bersiap periode. Onderweg naar het hotel vele vragen aan de taxi chauffeur, maar Moeders herkende niets.
Wij hadden afgesproken de koffers naar de kamer te brengen, in het hotel te gaan eten en daarna ijs te eten bij het befaamde Zan Grandi. Zo gezegd, zo gedaan. Wij denken dat dit de grootste desillusie van de dag was. Het was er erg druk alle tafels waren bezet, maar het was er smoezelig en het zag er enigszins verlopen uit. Wij hebben met Moeders afgesproken dat ze voortaan gewoon Capri zegt als wij naar Capri gaan om ijs te eten en het niet meer over Zan Grandi heeft.

Toen we terugkwamen in het hotel herkende Marian een man in de lobby. Het bleek een gynaecoloog te zijn van het Sin Fransiscus gasthuis. Hij ging met zijn gezin op vakantie door heel Indonesië in twee weken. Hij vond het zelf ook was “Amerikaans”. Ondertussen hebben we bij de receptie een auto met chauffeur besteld voor de volgende dag, want wij hebben veel te doen in Soerabaja.

Reisverslag 1 mei
Vanochtend weer een zeer uitgebreid ontbijt. Complete reistafels zijn ‘s ochtends bij het ontbijt te krijgen, waarvan door de Indonesiërs goed gebruik wordt gemaakt.
Om 9:00 uur stond onze chauffeur klaar en zijn we vertrokken. Eerst naar de Arabische wijk geweest. Was een leuke rit met ontzetten veel vragen van Moeders aan de chauffeur. De chauffeur weet veel en wees ons op veel Hollandse gebouwen. Hij reed langs de zondagsmarkt en reed in Arabische wijk rond terwijl hij hier en daar een daadwerkelijke Arabier aanwees.

Hierna naar de Darmoboulevard 109. Dit was volledig verbouwd en er zat een kantoor van Merpati in. Dat was in 2002 ook al zo. De bewaker was zo vriendelijk om Moeders binnen te laten, maar er was totaal geen herkenning. Moeders heeft er nog even met het personeel gepraat, maar is met een teleurstelling vertrokken.
Na de Darmo boulevard (Raya Darmo) naar het Katholieke Ziekenhuis, waar oma Bekker is overleden en waar Annelize en ik zijn geboren. Dit ziekenhuis is werkelijk prachtig aangelegd met een prachtige binnentuin. Dit was een emotioneel moment. Het zag er in 2002 precies zo uit. Een medewerkster van de receptie was zo vriendelijk om met ons naar de voormalige kraamafdeling te lopen ons rond te leiden. Volgens Moeders is er in ruim 50 jaar niets veranderd.
Vervolgens naar de Opakstraat ( jalan Opak). Dat was de grootste desillusie van de dag. Het gebouw bijna geheel gesloopt en er was een nieuw gebouw in aanbouw. Heel jammer.
In de Tamarindelaan zijn de huizen ook gesloopt en staat er nu een nieuw benzine station complex, dus daar hebben niet eens de moeite gedaan om te gaan kijken.

Vervolgens naar Kambang Koening de begraafplaats van oma Bekker. De chauffeur bracht ons naar een administratiekantoortje waar we na enige moeite de plek vonden van Marie Wilhelmina Bekker-Corbet (148). Toen we uit de auto stapten kwamen er allemaal mensen op ons af die met ons meeliepen naar het graf. In eerste instantie wist ik niet wat die mensen van ons wilden. Ik zag ze wel met messen lopen. Het bleken mensen te zijn die op de begraafplaats rondhangen om graven schoon te maken op verzoek van de bezoekers. Zij hadden het graf zo gevonden. Het was een aparte beleving om Moeders bij het graf van haar moeder te zien. Zij heeft die mensen geld gegeven om het graf schoon te maken en het gras weg te halen. Dit werd onmiddellijk gedaan.